De zanger en de weerwolven

Er moest iets gebeuren. Hij moest iets doen om zichzelf te redden. Zijn manager Bill bellen? Die dacht alleen in geld en percentages, nee, die kon hem niet helpen. Zijn advocaat inschakelen? En dan, kon die iets doen tegen weerwolven en hun regels? Nee, dat was het ook niet. Hij ging in gedachten zijn vrienden en kennissen na die hem zouden kunnen helpen. Hij kwam tot een conclusie.

Eigenlijk was er maar een oplossing. Een oplossing die misschien wel erger was dan wat hem te wachten stond als hij niets deed. Of niet. Nee, niet, de weerwolven waren erger. Vooral omdat ie totaal niet begreep waarom ze achter hem aanzaten. Wat ie misdaan had. Zij, Samantha kon hem helpen. Zij begreep waarschijnlijk meteen wat er aan de hand was. Er zat niets anders op.

Hij kon niet langer wachten, de minuten tikten weg, het uur vloog om. Hij haalde diep adem en met de moed der wanhoop riep zo hard en als hij kon: “Hell is fast Robert McNeal”. Zijn geschreeuw, de woorden klonken verschrikkelijk wanhopig en hard. Ze leken tegen de muren van de kleedkamer te stuiteren. Hij schrok er zelf van. Er gebeurde echter helemaal niets. Hij wachtte. Zou ze komen? Doodstil stond hij daar, bang voor de gevolgen van zijn daad…